Tι σημαίνει η διπλή ιδιότητα της εργαζόμενης και της μητέρας για την ίδια και το παιδί της; Γιατί μια νέα γυναίκα όταν λαμβάνει μια επαγγελματική πρόταση πρέπει να διερωτηθεί για την έκβαση της μητρότητας στην καριέρα της ενώ ένας νεαρός άντρας όχι;
Μια εργαζόμενη μητέρα κατέχεται από εγωισμό επιδιώκοντας να έχει τα πάντα ή πρόκειται για μια γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στη δουλειά και το σπίτι; Πως καταλήγει μια εργαζόμενη μητέρα παγιδευμένη στις ενοχές της και πως επηρεάζονται τα παιδιά από την εργασία της;
Tα τελευταία χρόνια, είναι συνηθισμένο για μια γυναίκα να συνδυάζει την επαγγελματική της δραστηριότητα με τη μητρότητα. Aυτό δεν αποτελεί πάντα επιλογή, καθώς συχνά απαιτείται διπλός μισθός για τη συντήρηση ενός νοικοκυριού. Eπίσης, οι διαζευγμένες μητέρες με μικρά παιδιά βρίσκονται συχνά σε οικονομική δυσκολία και υποχρεώνονται να εργάζονται. Άλλες φορές, μια μητέρα αισθάνεται ότι δεν θέλει να εγκαταλείψει το επάγγελμά της, εφόσον κάτι τέτοιο θα της δημιουργούσε αισθήματα εγκλωβισμού και απαξίωσης.
Eίναι προφανές ότι η σημερινή μητέρα αντιμετωπίζει ενοχές, ανεξαρτήτως της επιλογής που κάνει. Όσες επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι νιώθουν ενοχές γιατί «θα έπρεπε» να κερδίζουν χρήματα και να χτίζουν καριέρα, ενώ όσες εργάζονται νιώθουν ένοχες γιατί τα παιδιά τους μεγαλώνουν με τρίτους.
Έρευνες αποδεικνύουν ότι η ψυχολογική ευημερία της εργαζόμενης μητέρας
είναι καλύτερη σε σύγκριση με τη μη εργαζόμενη,
η οποία συνήθως εμφανίζει τα περισσότερα συμπτώματα ψυχικής δυσφορίας.
H γνώμη των ειδικών για την εργασία της μητέρας έχει εξελιχθεί με τον χρόνο
- Στο παρελθόν, η εργασία της μητέρας κρίνονταν να έχει καταστροφικές συνέπειες, αποδίδοντας κάθε πρόβλημα - από τις μαθησιακές δυσκολίες έως την παραβατική συμπεριφορά - στη μερική απουσία της εργαζόμενης μητέρας.
- Αργότερα, η εργασία της μητέρας αποενοχοποιήθηκε και επικεντρώθηκε στη σημασία του «ποιοτικού χρόνου».
Φαίνεται ότι οι απόψεις αλλάζουν σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κοινωνίας, όχι πάντα με γνώμονα το ίδιο το παιδί.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίοδος του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι γυναίκες κλήθηκαν να αναλάβουν ρόλους και στη βαριά βιομηχανία. Μετά τη λήξη του πολέμου, οι άνδρες επέστρεψαν και οι γυναίκες έπρεπε να τους «επιστρέψουν» τις θέσεις τους στην παραγωγή. Ήταν τότε που αναπτύχθηκαν οι πιο ενοχοποιητικές για τη μητέρα θεωρίες επιβάλλοντας την επιστροφή της στο σπίτι και να αφιερωθεί στα παιδιά της κατ’ αποκλειστικότητα.
Oι Προσκλήσεις της Μητρότητας
H μητέρα που απέχει από την αγορά εργασίας για να αφοσιωθεί πλήρως στην οικογένειά της, αντιμετωπίζει μοναξιά λόγω των συνθηκών της σύγχρονης ζωής. Μια μητέρα με ένα νήπιο, περιορισμένη μέσα σε ένα διαμέρισμα για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, δημιουργεί ένα περιβάλλον που σχεδόν βέβαια οδηγεί σε αισθήματα μελαγχολίας και καταπίεσης. Για να αντιμετωπίσει αυτήν την πραγματικότητα, η δημιουργία μίας δομημένης καθημερινής ρουτίνας που περιλαμβάνει συστηματικά τη συνάντηση με άλλους ανθρώπους ή την ενασχόληση με κάποιες δραστηριότητες.
Από την άλλη, οι εργαζόμενες γυναίκες, που προσπαθούν να συνδυάσουν τους δύο ρόλους, καλούνται να αντιμετωπίσουν άλλες προκλήσεις και αλληλοσυγκρουόμενες απαιτήσεις. Βρίσκονται αντιμέτωπες με την ιδέα ότι επειδή εργάζονται στερούν από την οικογένειά τους την απαραίτητη φροντίδα. Eν τω μεταξύ, η ανακατανομή της εργασίας εκτός σπιτιού μεταξύ των δύο φύλων δεν συνεπάγεται και την ανακατανομή των ευθυνών μέσα στο σπίτι. Οι περισσότερες δουλειές τελικά γίνονται από τη μητέρα, ανεξάρτητα από το αν εργάζεται ή όχι. Έτσι, η εργαζόμενη μητέρα καλείται να ισορροπεί συνεχώς μεταξύ εναλλασσόμενων ρόλων και υποχρεώσεων.
Συνεπώς, μια εργαζόμενη μητέρα που φροντίζει για τα παιδιά της:
- Ζει με τις ενοχές της.
- Βιώνει υπερβολική κούραση.
- Παλεύει με την έλλειψη επαρκούς χρόνου γι’ αυτήν αλλά και για τους άλλους.
- Καταπιέζει συχνά την ανάγκη να εξελιχθεί επαγγελματικά ή επιστημονικά.
Παράγοντες Οικογενειακής Ευτυχίας
Tα παιδιά επηρεάζονται δραματικά από τη σχέση τους με τους γονείς τους. Αυτό περιλαμβάνει:
- Τη φύση της σχέσης τους με τους γονείς.
- Τον τρόπο που τα φροντίζει κανείς όταν εκείνοι είναι απόντες.
- Τα πρότυπα συμπεριφοράς που προβάλλονται και ενισχύονται στα παιδιά.
- Τον σεβασμό προς τις επιλογές του καθενός.
- Το πλαίσιο που προσφέρει η οικογένεια για να δημιουργηθεί ισορροπία και αρμονία στο σπίτι.
- Την προσπάθεια επικοινωνίας στην καθημερινότητα.
- Την ύπαρξη ορίων στη συμπεριφορά των μελών.
- Τον τρόπο δημιουργίας αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης.
Όλα αυτά συνθέτουν την ομαλή ψυχολογική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού στο πλαίσιο μιας αρμονικής οικογενειακής συμβίωσης.
Ο Ρόλος του Συντρόφου-Πατέρα: Μια Σημαντική Διάσταση
Αν και θεωρητικά είναι αυτονόητο, αξίζει να επισημάνουμε πως ο πατέρας, όταν υπάρχει, έχει πρωταρχικό ρόλο στην διευκόλυνση της μητέρας-συντρόφου. Στην προσπάθεια της να ανταποκριθεί σε δύο απαιτητικούς και συχνά ανταγωνιστικούς ρόλους (μητέρα/εργαζόμενη). Η συναισθηματική κατανόηση και η πρακτική δραστηριοποίηση φαίνεται ότι διευκολύνουν το μητρικό ρόλο και απαλύνουν τις εργασιακές επιβαρύνσεις. Η ενσυναίσθηση του συντρόφου-πατέρα και η συνειδητή του προσπάθεια να μη δημιουργεί περαιτέρω ανάγκες ή εντάσεις, δημιουργεί περιβάλλον συναισθηματικής και οικογενειακής ισορροπίας και δεν προσθέτει στη μητέρα περαιτέρω διλήμματα και συναισθήματα ανεπάρκειας.
Ο σύγχρονος πατέρας δεν πρέπει να περιορίζεται σε βοηθητικό ρόλο,
αλλά οφείλει να αναλαμβάνει δραστηριότητες χωρίς της γυναικεία επίβλεψη.
Εξίσου οι δύο γονείς σε ψυχικό επίπεδο πρέπει να αισθάνονται τον ρόλο τους αγκαλιάζοντας τα παιδιά και χρησιμοποιώντας όμορφα λόγια που θα συμβάλουν στην αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους. Οφείλουν να εκδηλώνουν την αγάπη τους και να δηλώνουν τη συμπαράστασή τους σε ό,τι απασχολεί το παιδί. Καλούνται να δώσουν λύσεις, ώστε το παιδί να αισθανθεί ασφαλές και αγαπημένο. Να επενδύουν χρόνο για παιχνίδια, γέλια και χαλαρώση με την οικογένεια. Ο ουσιαστικός χρόνος θα απαλύνει την έλλειψη πραγματικού, όπου δεν υπάρχει, και θα δημιουργήσει περιβάλλον αγάπης, εμπιστοσύνης και φροντίδας.
Σε γενικές γραμμές, ακούμε τα παιδιά μας, τα κατανοούμε, τα αγαπάμε, τα υποστηρίζουμε, όμως δεν τα αφήνουμε να μας καθορίσουν ή να μας κρίνουν άδικα. Ένας ανήλικος αξίζει τον σεβασμό μας, αλλά δεν είναι σε θέση να συναποφασίσει για τη ζωή και το μέλλον μας.
Επομένως, μάλλον δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό δίλημμα. Η σχέση και των δυο γονιών με τα παιδιά είναι η μοναδική προτεραιότητα, όσο και αν τα καλέσματα της επαγγελματικής της ζωής παίζουν τον ρόλο των Σειρήνων.
Κάθε μητέρα είναι ηγέτης και εμπνευστής στη ζωή των παιδιών της!
Αναγνωρίστε την, σεβαστείτε την, υποστηρίξτε την
και φυσικά αγαπήστε την.
Το έχει ανάγκη!!!
